ENAΣ ΑΠΡΟΣΜΕΝΟΣ ΕΠΙΣΚΕΠΤΗΣ
(Η ΚΑΙΝΟΥΡΓΙΑ ΑΡΧΗ – ΜΕΡΟΣ ΔΕΥΤΕΡΟ)
Έφτασε το απόγευμα του Σαββάτου και η καρδιά της Βίβιαν χτυπούσε δυνατά… Ήταν για εκείνη κάτι το απροσδόκητο να γνωρίσει ύστερα από τόσο καιρό έναν καινούργιο έρωτα που θα την έκανε να αρχίσει να ζει και πάλι φυσιολογικά, το σπίτι έλαμπε απ’την χαρά της και αυτή η χαρά αντανακλούσε παντού όπου κι αν κοιτούσε όπου κι να πιανόταν με κάτι όλα ήταν πιο όμορφα χάρη στην αγάπη και στον έρωτα που ξαναήρθε και πάλι.
Χτύπησε το κουδούνι και αναρωτήθηκε η Βίβιαν «Ποιος να’ναι άραγε;» Eίχε ξεχάσει απ’τη χαρά της ότι έπρεπε να βοηθήσει μια φίλη της στο σπίτι σε κάποιες δουλειές κοίταξε απ’το παράθυρο στην εξώπορτα και σκέφτηκε «Ωωωω!!! Πως το ξέχασα αγαπημένη μου Μάριον το ξέχασα!!» Άνοιξε την πόρτα την αγκάλιασε, την φίλησε στο μάγουλο και της είπε… «Καλή μου Μάριον το ξέχασα.» Η Μάριον ήταν η μόνη φίλη που είχε απ’τα παιδικά της χρόνια, ήταν μαζί και πάντα αχώριστες, ίσως ο μόνος άνθρωπος που της έμεινε πια και νοιαζόταν για εκείνη. Μόνο που δεν είχε προλάβει να της πει για αυτόν τον καινούργιο έρωτα που γνώρισε πρόσφατα… «Βίβιαν» της είπε η Μάριον «Δεν πειράζει θα κάνω τις δουλειές κάποια άλλη στιγμή όμως πες μου τι είναι αυτό που σε έχει κάνει τόσο όμορφη και χαμογελαστή; Να μαντέψω; Ααααα!!! Είναι τόσο ωραίο Θεέ μου!! Χαίρομαι για σένα αγαπημένη μου φίλη προσευχόμουν για σένα και να που ήρθε. Πες μου είναι καλός; Πως είναι ψηλός;» Και άρχισαν να τα λεν μαζί χαρούμενες κι οι δυο για την όμορφη αυτή σχέση που γεννήθηκε πρόσφατα και η ώρα πέρασε…
19:40 Ήταν η ώρα του ραντεβού, ντύθηκε αφού πρώτα κατέβασε όλη τη ντουλάπα μη ξέροντας τι να φορέσει ώσπου αντίκρισε το άσπρο δαντελωτό φόρεμα που της αγόρασε η μητέρα της πριν χρόνια και της έκανε ακόμα αφού είχε τέλειες αναλογίες ακόμα και τώρα μετά από τόσα χρόνια, ένα δάκρυ κύλησε στα μάτια της, θυμήθηκε τα λόγια που της είχε πει «Να το φορέσεις όταν υπάρχει για σένα μια ξεχωριστή στιγμή.» Και να που αυτή η στιγμή έφτασε και πάλι μετά από τόσο καιρό. Γι’αυτό δεν πρέπει ν’απελπιζόμαστε «ΠΑΝΤΑ Ο ΔΑΣΚΑΛΟΣ ΚΑΤΑ ΤΗ ΔΙΑΡΚΕΙΑ ΤΟΥ ΤΕΣΤ ΠΑΡΑΜΕΝΕΙ ΣΙΩΠΗΛΟΣ»
Έτσι λοιπόν έφτασε η στιγμή, ένα αυτοκίνητο ακούστηκε να έρχεται και σε λίγα δεύτερα η πόρτα να χτυπά και μαζί και η καρδιά της Βίβιαν που κόντευε να σπάσει… Πλησίασε άνοιξε και κοιτάχτηκαν για λίγο «Είσαι πανέμορφη αγάπη μου… Δεν έχω λόγια» και της έδωσε ένα φιλί στα χείλη. «Πάμε γιατί έχω κλείσει τραπέζι και θ’αργήσουμε…» είπε ο Τζον και ξεκίνησαν μαζί. Ήταν κι οι δυο τόσο πολύ ερωτευμένοι που όταν άγγιζαν ο ένας τον άλλον ήταν σαν να χάνονταν στον Παράδεισο έτσι είναι ο έρωτας το πιο όμορφο, το πιο δυνατό συναίσθημα, η πιο μεγάλη δύναμη στο σύμπαν ν’αγγίζεις τον άνθρωπο που αγαπάς, να μυρίζεις την μυρωδιά του, την αίσθηση απ’το φιλί του, την ζεστασιά απ’το κορμί του. Όλα αυτά είναι η μαγεία του αθάνατου έρωτα… Αυτό που πρέπει να ζουν όλοι οι άνθρωποι και ο κόσμος μας θα ήταν πολύ πιο όμορφος… ΤΕΛΟΣ ΔΕΥΤΕΡΟΥ ΜΕΡΟΥΣ
